Correu electrònic:

Contrasenya:

Inscriviu-vos ara!

Heu oblidat la vostra contrasenya?

El Refugio Azul
 
Novetats
  Afegeix-te ara
  Plafó de missatges 
  Galeria d’imatges 
 Arxius i documents 
 Enquestes i Tests 
  Llistat de Participants
 CHAT REFUGIO AZUL 
 HORARIO MUNDIAL 
 
 
  Eines
 
General: A ver si logro que se entienda por fin...
Triar un altre plafó de missatges
Tema anterior  Tema següent
Resposta  Missatge 1 de 6 del tema 
De: incorregiblejose  (Missatge original) Enviat: 21/01/2015 11:43
A ver si logro que se entienda por fin...

Hola chicos:
Sois varios los que os ponéis muy nerviosos cuando comprobáis que después de un tiempo de trabajo interior con los Maestros y Guías, de repente sobreviene el silencio. Entonces las dudas comienzan a tomar posiciones en vuestras mentes y de repente pensáis que algo habéis hecho mal y que por eso se han ido jajajajaja...
En la fotografía anterior casi casi está explicado con la frase: EN TIEMPO DE EXÁMENES LOS MAESTROS SE QUEDAN EN SILENCIO...
Y es que es así. Ellos mismos se apartan a un lado para no influir en nuestras decisiones. Y digo más, cuanto más unidos estamos a ellos, con más razón para guardar silencio ante los retos, ¿por qué? pues muy sencillo: a medida que estamos uniéndonos ambas entidades, nuestro pensamiento y nuestro sentir se unifica. Ambos llegamos a sentir verdaderamente lo que vive uno y otro y lo que siente con respecto a lo que observa, hasta el punto de que muchas veces "se interponen" las emociones de uno y otro en nuestra realidad cotidiana.
Pondré un ejemplo y ya veréis como me entendéis bien:  ¿no os ha ocurrido que algunas veces estáis escuchando a alguien que os relata sus penas y de repente, cuando os disponéis a responderle, a mitas de la conversación "se entromete" vuestro Ser o vuestros Maestros y se ponen a opinar ellos? ¿De verdad no os ha ocurrido?
Ahí tenéis una verdadera prueba de la unificación que ya comenzamos a experimentar. 
Entonces ¿por qué permanecen en silencio algunas veces cuando queremos contactar? 
Pues tal y como os acabo de explicar, ya existe una unificación comprobada y por ende ellos siguen ahí; en eso ya no debe haber duda. ¿Pero por qué entonces callan? Pues muy simple:
al haber una unificación de pensamiento, es muy fácil que a la hora de afrontar una prueba, ellos interfieran en vuestro pensamiento y se delaten y os ofrezcan la solución a la prueba.
Así que consideran que se están engañando a ellos mismos y al alumno. Solución: guardar silencio y apartarse de la conexión para "no hacer trampas"...
Así que repito, cuando nos viene un periodo de absoluto silencio y no aparece nadie para socorrernos ante un desafío, es porque así se ha establecido y porque es necesario que se respete el proceso de aprendizaje de cada alumno.
Debemos dejar los egos a un lado y olvidarse de protestar cuando no aparecen. EN TIEMPO DE EXAMEN LOS MAESTROS PERMANECEN EN SILENCIO... no lo olvides.
¿Dónde están los ángeles? ¿Dónde está Dios?
Es la pregunta desgarradora que muchas veces hace la gente y más aún cuando tienen alguna vivencia o experiencia de la vida que no les agrada mucho o han sufrido alguna pérdida de algún familiar o amigo que consideran injusta... 
Pues bien, esa parte la puedo entender porque en el dolor nos olvidamos de la parte del Ser Superior que somos; nos achicamos y nos volvemos mental y emocionalmente humanos de nuevo. Y ante esto nos puede el dolor, la impotencia y la desesperación.
Entonces durante un largo tiempo nos enfadamos y hasta nos enemistamos con el Padre Creador, hasta el punto de alejarnos de Él...
¿Pero y Él, también se aleja de nosotros y se enfada?


Él es el Todo. Él está en todos y en Todo. No puede alejarse porque lo ocupa Todo. No quiere alejarse porque lo vive Todo. Aprende de Todo. Lo asimila Todo. Lo entiende Todo. Para cuando nosotros llegamos, Él ya ha ido y ha vuelto millones de veces... ¡¡qué le vamos a contar a Él que no sepa!!
Por lo tanto nos entiende y acepta nuestro desagravio. Nuestros hijos también llega un momento en que no entienden nuestras decisiones. Siempre han pensado que estaríamos ahí en todo momento y que les taparíamos todas sus "barrabasadas" y así podrían sentirse libres de la responsabilidad.
Pero cuando creemos que ya son mayores para poder afrontar sus propios problemas, entonces les observamos, no intervenimos y guardamos silencio. Ellos lo primero que sienten es la necesidad de reprocharnos por no haber estado ahí...
Es más, en algunos casos, se ha producido una grieta tan enorme en nuestras relaciones, que muchas veces termina en el alejamiento temporal o permanente.
¿Cuántas relaciones entre padres e hijos no se han roto para siempre porque uno siempre ha pensado que a la hora de la verdad, no estuvieron ahí?
Y entonces no se les perdona. No hay explicación que valga cuando nos dicen que no podían asumir nuestro proceso.
Algunas veces, incluso cuando un hijo se ha convertido en un asesino, acude a sus padres para que le escondan y les obligan a asumir su propio error como si fuera de ellos.
Es más, ya hubo algún caso en el que un padre ha denunciado a su propio hijo ante un hecho gravísimo y le ha explicado que lo ha hecho para que afronte sus errores y crezca con ello. Entonces el hijo en cuestión les ha hecho la cruz y les ha castigado con el desprecio de por vida. No acepta que le señalen los que debían tapar sus fechorías...
No queridos, el Creador nunca se pondrá a favor ni en contra en nadie. Los procesos de cada ser los afronta él y los asume para aprender de todo ello. El Creador seguirá estando ahí en silencio. Él ya se manifiesta de otras formas, pero no nos damos cuenta. El sol, la lluvia, el viento, el amanecer... todo eso son manifestaciones de Él cada día. Pero eso es lo que vemos y percibimos. Sin embargo nunca sabremos cuantas veces ha estado ahí protegiéndonos de cosas que no nos correspondía vivir. Nunca sabremos cuantas veces ha puesto su mano para que no se nos dañara innecesariamente. Nunca sabremos cuantos caminos nos ha ocultado para que no nos perdiéramos...
En fin, reclamamos y protestamos, pero por que no lo vemos todo. Por eso nos comprende y no nos tiene en cuenta lo desagradecidos que llegamos a ser...
Siempre están ahí chicos. Guardan silencio y lo hacen por nuestro bien. Y si no se pronuncian ante determinado suceso, es porque si lo hicieran, nos estarían condenando ser esclavos de nuestra propia voluntad de no ascender por nuestros propio méritos.
Así que si hoy explico de nuevo esto, es porque hay alguien que no logra entender que el silencio lo determina la exposición a una dura prueba y que ellos no deben intervenir. Incluso ha amenazado con abandonar y eso me ha puesto triste; así que le dije que le respondería por aquí...
Con amor...



Primer  Anterior  2 a 6 de 6  Següent   Darrer  
Resposta  Missatge 2 de 6 del tema 
De: miser Enviat: 21/01/2015 15:34
haber jose si entendí ,si ellos se mantienen en silencio es porque debemos vivir la experiencia ,porque si ellos intervinieren yo no podría vivir esa experiencia ok? eso es parte de la evolución ok ? ahora bien una ves yo aprenda de esa experiencia  ellos reaparecen  a través de señales ? al menos es ami experiencia ,yo la verdad jose nunca  sentí que ellos no estuvieran cuando tuve un dolor o circunstancia dolorosa en mi vida siempre senti que estaban allí ,obviamente,  a veces estaba tan dolorida que quizás sentía que ellos me habían pero la realidad es que ellos siempre estuvieron alli ,no se como explicarlo jose perdóname yo siempre tan complicada jajajaja

jose yo pregunto cuando nos pasa que tenemos un dolor o una circunstancia ,triste de cualquier índole  es bueno conectar con nuestro ser y pedirle respuestas ? o al menos un pedido de auxilio a nuestro dolor ? yo creo firmemente que mi ser aun en la tristeza siempre esta  y no siento que este en silencio todo lo contrario siento su abrazo y su compañia como nunca  un abrazo querido jose y gracias por tus bello mensaje ♥♥cris ♥♥

Resposta  Missatge 3 de 6 del tema 
De: incorregiblejose Enviat: 21/01/2015 19:26
Bueno querida Cris, verás... yo en realidad no hablaba solamente cuando vives una experiencia de dolor y no parece que haya nadie del otro lado auxiliándote, en realidad escribí esta respuesta porque ayer mismo charlaba con un alumno canalizador. Me decía que lleva meses que intenta contactar con su Maestro y no recibe respuesta. Y añade que encima le ha fallado cuando más le necesitaba, porque lo está pasando realmente mal. Yo traté de explicarle que ellos nunca nos abandonan y que si se mantienen en silencio obedece a causas que no comprendemos...
Entonces su ira poco a poco comenzó a adueñarse de su razón y sus últimas palabras ya eran de amenaza y de que abandonaría su canal (jajajaja como si eso se pudiera hacer). Y bueno, la cosa es que como le veía tan indignado, le dije que se tranquilizara y que yo ya le respondería desde Gabitos; que cuando estuviera más calmado que me leyera. Espero que lo haga...
De todos modos yo le entiendo perfectamente. No es la primera vez que paso por dificultades y no obtengo las respuestas que quiero y entonces actúo como un niño enfadado cargando contra ellos.
¿No me crees? Pues mira, aquí guardo un párrafo que corresponde a ese día de "vergüenza" para mí, que no supe estar a la altura. Y si me atrevo a compartirlo ahora, es porque tal vez le sirva a este "alumno" para meditar sobre su actitud y entre en coherencia y en calma. Así que querido, ahí va...

Tú que siempre defiendes al mensajero ¿hoy lo matas? En fin, había visto la fuerza de tu Ser y sabía la que tú tenías, pero de verdad que pensé que el tiempo y tu experiencia en todo esto te había hecho ser más comedido y razonar, Pero aun así digo lo que digo y el tiempo te dará o me dará la razón; pues aunque no lo creas el camino de la hormiga lo veo y claro que todo es “un teatro o circo” donde los actores sois todos vosotros. Creo que hasta aquí estaremos más o menos de acuerdo. Pues bien, cuando digo que no todo va bien, también te diré porqué aunque esperaba que lo hubieras visto ya, (quizá te tenía por más observador).

Hay alguien, y eso te toca descubrirlo a ti y no es tiempo de errores. En ningún momento digo que vuelves a las andadas y creo que no fui “barriobajero”, pero en vez de responder como alguien inocente, te enfadas como si fueras un culpable y creo que para nosotros eso no es justo. Además, si tan mal lo estuvieras haciendo, tu Maestro te lo diría y creo que es todo lo contrario. Solo he querido advertirte y repito, no estoy en contra de lo que se haga, porque si no, ¿qué estoy haciendo yo en estos momentos?

El caso es que he querido que algo se removiera para que estéis atentos y ha provocado lo que he visto, cuando desde el principio dije lo directo que era y que las tonterías no me gustaban. Pero reconozco que me adelanté. Quizás tenía que haber dejado las cosas quietas y cuando llegara, que fuera tu Maestro, pero viendo lo que había, decidí sacudiros a ver si con el balanceo, pensabais el porqué.

Porque no hablamos por hablar y ahora (siento que este mensajero se haya llevado la peor parte), aunque es triste que en vez de amor, sean látigos lo que se recibe cuando algo falla. Por mi parte creo que está todo dicho, pero aun así si hay algo que no te haya quedado claro, mientras tu maestro no llegue, aquí estaré para responder.

 Por mí no sufráis porque al contrario que el ser humano, yo siento las vibraciones y si me llamáis malo y vibráis bien, yo no le doy importancia a las palabras; al igual que si llamáis bueno y vuestra vibración no lo es. Por lo tanto que vuestra preocupación por mí desaparezca.

Retomo el vuelo donde y hacia todo. Soy un poco aire, soy un poco todo, igual que vosotros llegaréis a ser. Iré donde me necesiten, sean personas, sean seres donde me requieran de verdad iré.

En la Tierra he estado pocas veces y me voy con bastante menos energía que traía. Ese planeta necesita un acercamiento hacia la pureza muy grande; necesita ascender, si no fuera así, no habría ningún Ser que con el tiempo pudiera estar cerca; pues es tanta la energía cruzada que hay ahí, que atraparía y pienso que es por eso que el cuerpo muere. De todas maneras felicito al humano por el valor de vivir y estar ahí, porque es difícil enfrentarse a lo que os enfrentáis.

A lo dicho, felicidades y mucho cuidadito, que nada de “fuera” os `perturbe.

Hasta siempre. Mi nombre es Phoenix.

Sí, Cris, sentí mucha vergüenza después de este episodio. Es muy cierto que aprendí de ello, pero no sin antes hacer un profundo balance de cómo somos y cómo llegamos a ser...

Nosotros los humanos, llega algún momento en el lloramos de emoción cuando un Maestro de Luz nos habla. No podemos contárselo a nadie por dos motivos, uno porque creemos que es cosa nuestra, de nuestra mente y estamos inventando... y dos, porque nos parece increíble que siendo tan torpes, alguien "tan elevado" quiera dignarse a hablar con nosotros. Así que durante ese tiempo, vivimos un secreto maravilloso que guardamos como oro en paño.
Luego nos acostumbramos a esa conexión y cogemos tanta confianza, que ya no guardamos las formas y comenzamos a exigir. Sobre todo a exigir respuestas que no alimentan más que nuestro ego; pues todas las respuestas tienen que ver con logros materiales y personales.
Y claro, cuando no se nos da lo que exigimos, entonces ya decimos que "ellos" son una patraña y les chantajeamos; les hacemos saber que si no acceden a lo que queremos, entonces abandonamos la conexión.
¿Tampoco me crees?  Pues aquí te comparto otro párrafo más...

Hay batallas y hay guerras… y yo estoy librando una; pues tengo a alguien como vosotros que después de muchos años descubre que la gente que no tiene conciencia vive mejor y se me está poniendo difícil, pues se está dejando arrastrar por alguien muy mundano y estoy librando una batalla bastante difícil.

Yo me siento triste porque tiene un alma grande, pero se está perdiendo cada día más. Es tiempo de elección; de decisión. Y mucho me temo que puede elegir ser “humana” y no espiritual y sutil. En fin, es mi pena, pero menos mal que no todos son iguales. Bueno, hoy me ha tocado compartir.

Yo quise ayudar y me ofrecí para hablar a esa persona de la forma que fuera, pero el Maestro no lo consideró oportuno...

José, te agradezco que quieras ayudar pero no puedes, esta persona de la que te hablé no es de ahí. Además tiene el defecto, o no, depende, de que no quiere que nadie sepa que tiene conexión con alguien. Es desconfiada, aunque con una gran capacidad para conectar. Estoy seguro de que si supiera que le hablo de ella a alguien, se enfadaría…

Como ves, tengo que tener mucho cuidado con las personas, pues dependiendo cómo sean, debo comportarme de una forma o de otra. Bueno, tú mejor que nadie lo sabes.

Como ves, no es todo como parece o como cuentan otros. Ellos se desviven por asistirnos y nunca nos abandonan pase lo que pase. Se impone el silencio y la ley de no intervención cuando de nuestro proceso se trata, porque "cuando un alma debe elegir, debe hacerlo por sí misma y sin intromisión de nadie"... 
Amar incondicionalmente no es hacer lo que le apetece a uno, sino más bien todo lo contrario, hacer lo que no apetece hacer, porque resulta muy duro y pocos están dispuestos a afrontarlo.
Normalmente las verdades más crudas, siempre te las suele decir el que más te ama, aun sabiendo que le escupirás a la cara... o como decía el anterior maestro que se dirigió a mi, "matarías al mensajero"...
A veces quienes más te aman, tienen que contemplar cómo te caes, cómo te pierdes, cómo abandonas, cómo te rindes... 
Pero ellos saben que el mayor premio que has tenido ha sido la libertad de poder hacerlo para aprender de ello. Y en vez de desaparecer de tu vida, te están esperando para que vuelvas a pensar en intentarlo de nuevo con otro futuro proceso. Y no os quepa duda de que seguirán ahí y de que de nuevo te tenderán la mano hasta que logres ser perfecto.
Por último, comparto otro párrafo que en su momento nos dedicó Ramtha y que creo que viene bien para lo que estamos tratando...

Hoy quiero daros mis mejores deseos y lo hago de veras. Yo no quiero adular a nadie. A través del tiempo se que los vientos fueron huracanados para vosotros y para mí lo fueron antes. Y gracias al tesón y la gran fe se volvieron brisa. Que a ustedes les ocurra lo mismo es cuestión de eso y mucha valentía. No dudar ni aun cuando las fuerzas flaqueen; solo eso os mantendrá con el corazón fuerte, como me mantuvo a mí. Recordar siempre lo importantes que sois, porque El Gran Padre quiso siempre que el ser humano lo fuera. Aportó a ese mundo la debilidad para que se pudiera combatir en fortaleza; ¡y no sabéis cuánta!

Hoy os digo, ole, ole, y ole, como si de una canción se tratara y río porque a pesar de las vicisitudes, reí como un bárbaro y siempre que siento felicidad en mí lo hago. Nunca fui cobarde y no me gustan, por lo tanto os deseo y os mando mi fuerza, porque aun siendo un grano de arena, podéis edificar como si tuvierais todo un desierto. Y todos los hombres podéis. Pero ¡qué necios son!, (porque vosotros pienso que no lo sois), que aún no lo saben jajajajaja

Que todo el poder energético de los cuatro elementos os den la fuerza que por derecho divino os pertenece.

Os amo, como otros muchos lo hacen.

Ramtha

Pero vamos, que en esta ocasión Ramtha ha sido "tierno" para lo que es él, que ya sabes que no tiene "pelos en la lengua" para decir las cosas. 
Así que he pensado que tal vez haya quien necesite a Athor que este sí que no se anda con paños calientes jajajajaja él no piensa en cómo le sentará a la persona lo que dice, si no en que reciba el mensaje...

¿Quiénes creéis que sois, terrenales con cabeza pero sin cerebro? Los hombres pensáis que lo sabéis todo y presumís de ello. Y lo que no sabéis es que lo ignoráis todo. Os permitís lujos y comentarios de reyes, cuando sois menos que mendigos.

Necesitáis que os hablen con fuerza para que rebajéis vuestro orgullo y ego.

Porque en realidad ahí solo sois una mutación del Ser que espera “en casa”.

Pero qué representación más fútil. ¿Es que sólo os llama el orgullo y la falacia?

¿Dónde está la verdad que habita en el "segundo cerebro"?

Empezad a Ser y dejaros de representar, porque ni eso hacéis bien… y oíd la voz del silencio, porque el silencio habla, para quienes lo quieran escuchar. Porque si todo tiene sonido ¿por qué no el silencio? ¿Acaso es menos que el ruido?

Nada se devalúa, todo tiene un gran valor ¿o es que pensáis que el Creador haría algo que no tuviera valor? Si hasta ustedes lo tienen y no sois la gran mayoría merecedores de él.

Dejad de presumid y mirad al universo y contemplad la humildad de su grandeza.

Y aprended… aprended porque la base la tenéis. Ponedla en práctica porque ya no va a haber contemplaciones. Y yo no os daré flores, si necesitáis espinas…

Por lo tanto, dejad ese letargo estúpido y banal y despertad, porque en el despertar, está la vida.

Athor


No se si he respondido a tus preguntas jajajaja tengo mis dudas.
Un abrazo grande Cris


Resposta  Missatge 4 de 6 del tema 
De: miser Enviat: 22/01/2015 13:12
gracias jose como siempre me has dejado sin palabras ,aprendo mucho de todo lo que escribes y se que me falta muchisimo aun sigo siendo muy torpe jjajaja
doy gracias por que seres como tu ,ayudan  y mucho y seres como  Ramtha y seres como Athor....
gracias corazon 


Resposta  Missatge 5 de 6 del tema 
De: Soldeluz Enviat: 25/01/2015 21:25
Gracias José, muy esclarecedor...

Resposta  Missatge 6 de 6 del tema 
De: virbru Enviat: 27/01/2015 15:14
Bueno pues, la verdad es que como bien explica Jose, esos silencios implican que estamos pasando por un examen.

Bien es cierto, que cuando ese silencio impera nos sentimos desvalidos, pero es bien cierto tambien, que tras ese examen aprobado o no, siempre aprendemos algo, y aunque la caida haya sido grande, volemos a la carga si cabe con mas fuerza.

Alguna vez cuando he sentido su silencio, he preguntado porque, y su unica respuesta es que despues de tanta explicacion era hora de ver si si la siembra habia dado su fruto....pero esto ya despues de haber arremetido contra ellos tambien, por haber dejado que me cayera desde tan alto como creia estar...y recuerdo tambien sus palabras ante mis quejas que decian algo mas o menos asi " si quieres verdad ya sabes donde encontrarla, pero si quieres ego  tendras ego, para eso esta tu libre albedrio".

Asi que, con estos parrafos aporto mi granito de arena, para decir que al final aunque no queramos aceptarlo a veces, ellos saben muy bien de que pasta estamos hechos, y aun asi continuan siempre ahi, aun cuando guardan silencio.

Todo es cuestion de aceptar que hay cosas que aun no comprendemos y continuar avanzando y como bien dice Jose llega un momento en que su pensar interfiere con el nuestro...y se meten en medio jajjajjaaj, y eso si que te pilla desprevenido.....

Desde luego que si alguna vez se me paso por la cabeza abandonar, ante una caida o situacion complicada, en ese mismo momento algo me hizo recapacitar y darme cuenta de lo preciado que es ser conscientes cada dia un poco mas de quienes Somos.


Primer  Anterior  2 a 6 de 6  Següent   Darrer  
Tema anterior  Tema següent
 
©2025 - Gabitos - Tots els drets reservats