Zawodowo jestem hydrologiem. Moja specjalizacja to poszukiwanie wód podziemnych na terenach pustynnych. Spędziłem lata w Sudanie, Arabii Saudyjskiej, na Saharze. Mój świat to mapy geologiczne, odwierty, wykresy i suche, gorące powietrze, które parży gardło. Moją największą dumą było odkrycie ogromnego zbiornika wód gruntowych pod jedną z saudyjskich wiosek. Widok twarzy ludzi, gdy po raz pierwszy z ich kranu poleciała czysta woda, to było coś, co dawało mi siłę na kolejne miesiące w tym piekle. Myślałem, że robię coś ważnego. Że przywracam życie tam, gdzie go nie ma.

Aż do momentu, gdy wróciłem do Polski na dłuższy urlop. I zobaczyłem, co się dzieje. Susza. Moja własna rodzina, mieszkająca na wsi, miała problemy z wodą w studni. Łany zbóż, które powinny być zielone, żółkły. Rzeki, które pamiętałem z dzieciństwa, zamieniły się w brudne strumyki. I nagle moja praca, te wszystkie zbiorniki odnalezione na drugim końcu świata, wydały mi się… bezsensowne. Jakbym gasił pożar szklanką wody, podczas gdy za moimi plecami płonął cały las. Poczucie bezsilności było przytłaczające. Byłem ekspertem od odnajdywania wody, a nie mogłem pomóc tam, gdzie było to dla mnie najważniejsze – we własnym domu.

Popadłem w depresję. Przestałem czytać maile z pracy. Leżałem całymi dniami na kanapie i wpatrywałem się w sufit. Czułem się jak oszust. Wielki hydrolog, który nie potrafi naprawić studni u swojej własnej matki. Świat stracił sens. Była to pustka gorsza niż ta na Saharze, bo ta była we mnie.

Pewnej nocy, nie mogąc spać, włączyłem laptopa. Bezwiednie wpisałem w wyszukiwarkę „woda”. Wyskoczyły mi artykuły o suszy, poradniki oszczędzania, i… reklama vavada pl. Polska strona. Coś, co wydawało się tak odległe od moich problemów, tak banalne, że aż irytujące. Ale może właśnie dlatego kliknąłem. Potrzebowałem czegoś, co nie będzie mi przypominało o suszy, o mojej porażce, o suchych studniach.

Zarejestrowałem się. Proces był prosty, niemal dziecinnie łatwy. Wpłaciłem dwieście złotych – nie na wygraną, ale jak na opłatę za wejście do świata, gdzie problemy są proste: wygrać lub przegrać. Wybrałem grę o tematyce… podwodnej. Rajskie rafy koralowe, tropikalne rybki, skarby zatopionych statków. Ironia była bolesna. Ja, człowiek pustyni, który marzył o kropli wody, teraz otaczałem się jej wirtualnym nadmiarem.

Grałem bez przekonania. Patrzyłem, jak na ekranie płyną delfiny, jak kołyszą się wodorosty. To był piękny, ale fałszywy świat. I w pewnym momencie, zupełnie przypadkowo, trafiłem na bonus. Gra przeniosła mnie do wirtualnej głębiny, gdzie miałem wydobywać perły z muszli. Za każdym razem, gdy otwierałem muszlę, otrzymywałem nagrodę. I nagle, gdy otwierałem piątą z rzędu, coś się zmieniło. Zamiast perły, w muszli był… diament. A potem kolejny. I kolejny. Mnożnik rósł w oszałamiającym tempie.

I wtedy, w środku tej wirtualnej orgii bogactwa, zdałem sobie sprawę z czegoś. Patrzyłem na ten podwodny świat, na te skarby, i poczułem… spokój. Nie chciwość, nie ekscytację. Spokój. Bo ten świat, choć był iluzją, był kompletny. Miał swoją logikę, swoje piękno, swoją obfitość. I nagle, jak olśnienie, przyszła do mnie myśl: może nie chodzi o to, by znaleźć wodę tam, gdzie jej nie ma? Może chodzi o to, by nauczyć się żyć inaczej? By chronić to, co jeszcze zostało? By zmienić myślenie?

W tej samej chwili bonus się zakończył. Na moim koncie było dwadzieścia tysięcy złotych. Dwadzieścia. Pieniądze, które pojawiły się tak niespodziewanie, jak woda na pustyni podczas ulewy.

Siedziałem w ciszy, a ta myśl wciąż we mnie rosła. Nie jestem bezsilny. Moja wiedza nie jest bezużyteczna. Po prostu stosowałem ją w niewłaściwy sposób. Zamiast jeździć na drugi koniec świata, mogę pomóc tutaj. Mogę uczyć, doradzać, pomagać wdrażać systemy retencji wody. Mogę walczyć z suszą u źródła, a nie tylko łatać jej skutki.

Vavada pl nie dało mi rozwiązania. Dało mi metaforę. Przypomniało mi, że czasem, by zobaczyć rozwiązanie, trzeba spojrzeć na problem z zupełnie innej perspektywy. Czasem trzeba zanurzyć się w iluzji, by zrozumieć prawdę.

Następnego dnia zadzwoniłem do mojej matki. I zamiast mówić o suszy, opowiedziałem jej o zbieraniu deszczówki. O małej retencji. O tym, co możemy zrobić razem, na jej małym kawałku ziemi. W jej głosie usłyszałem nadzieję. Taką samą, jaką widywałem w oczach ludzi na pustyni.

Dziś nie szukam już wielkich zbiorników pod piaskiem. Pracuję jako doradca w fundacji zajmującej się walką z suszą w Polsce. A czasem, gdy tracę perspektywę, gdy problemy wydają się zbyt duże, odpalam vavada pl i tę grę podwodną. Nie dla hazardu. Dla tej chwili spokoju. Dla przypomnienia, że nawet na najsuchszej pustyni można odnaleźć głębię, jeśli tylko wie się, gdzie szukać. I że czasem najcenniejszym skarbem nie jest woda ukryta pod ziemią, ale nowa myśl, która przychodzi w najmniej spodziewanym momencie.